Juče je na gradskom groblju Gvozden brijeg, u krugu uže porodice, sahranjen Aleksandar Aco Cvetinović, poznati fudbaler “Mornara”, društveni i sportski radnik, dugogodišnji predsjednik NU Pristan.
Aleksandar Aco Cvetinović je bio svestrani sportista, ali je najviše volio fudbal. Sin krojača muških odijela Đorđa, rođen je oktobra 1936. godine u glavnoj pristanskoj ulici i sa tadašnjom poslijeratnom omladinom svim srcem se uključio u razne sportske i fiskulturne djelatnosti.
Sa još nenapunjenih 16 godina bio je član prvog tima odbojkaške ekipe “Mornara”, koja je na Trgu Peka Dapčevića u Baru 12/13. oktobra 1952. postala prvak Crne Gore. Kao odličan gimnastičar, sa članovima Društva za tjelesno vaspitanje “Partizan” učestvovao je 1956. godine na Partizanskim igrama u Skoplju. Bio je učesnik druge “Gymnaestrade” u Zagrebu, od 10. do 14. jula 1957. godine, tzv. “prednjak” na velikoj internacionalnoj smotri gimnastičara. Takođe, bio je jedan od pionira stonog tenisa u Baru, odličan skakač u more sa blokova luke…
Fudbalsku karijeru je započeo na Cetinju, kao srednjoškolac, u tada moćnom “Lovćenu”, u timu sa Sretom Banovićem i Marjanom Marjanovićem, ali nije mogao bez Bara, pa se, skupa sa velikim prijateljima Danilom Danom Delibašićem, Čkiljom Mijovićem i Vaskom “Piolom“, našao na terenu pod Darovim topolama. U jesen 1953. debitovao je protiv “Iskre” iz Danilovgrada i postigao pogodak, čitavog života tvrdeći da mu je najdraži. Igrao je sve do odlaska na studije u Beograd, gdje se takmičio u Univerzitetskog fudbalskoj ligi, kao član reprezentacije Poljoprivrednog fakulteta u Zemunu.
U Bar se vratio 1965. godine, i ponovo postao dio tima. Međutim, surova realnost ga je otrijeznila. Od bavljenja fudbalom se nije moglo živjeti, pa se zaposlio i kopačke okačio o klin, u sezoni 1966/67. Posljednji gol je postigao u meču protiv “Dečića”, maja 1967. Kako je bio stipendista “Primorke”, dobio je posao kao šef pogona. Prošao je sve faze u fabrici i sa mjesta tehničkog direktora otišao u Opštinu, gdje je kratko radio u tržišnoj inspekciji. Penzionerske dane počeo je da uživa iz Savezne inspekcije u kojoj je bio zadužen za kontrolu kvaliteta uvoza.
“Igralo se dok je bezbrižni život to dozvoljavao. Sa pojavom pravih životnih obaveza, i mi smo se okretali stvarnom životu. Kao mlađi – sretan si bio ako te stariji pozovu da na utakmici kupiš lopte. Kao stariji – ako te pozovu u prvi tim iskusniji od tebe. Trenera fakat kao i da nije bilo, a ako jeste on bi ostajao najviše dva-tri mjeseca, i onda bi se opet snalazili kako znamo i umijemo”, govorio je Aco za knjigu “Pristan, grad kojeg nema”.
Ostatak života proveo je kao redovni navijač “Mornara” od koga se nije odvajao, ali i kao funkcioner kluba. Bio je gotovo u svakoj upravi, kao član ili predsjednik. Bio je i predsjednik SIZ-a fizičke kulture Bara osam godina, a u dva mandata i delegat u Skupštini republičkog SIZ-a, gdje je bio i predsjednik Izvršnog odbora. Bio je i član OO prvog Barskog plivačkog maratona, i stalni član komisije za izbor Zaslužni fudbalski radnik Opštine Bar, priznanja kojeg je dobio među prvima.
Kao predsjednik NU Pristan, najzaslužniji je za objavljivanje obimne monografije “Pristan, grad kojeg nema”.
